مقاله تهاجم ماهی غیر بومی کاراس Carassius spp (شعاع بالگان، کپور ماهیان) به آبهای داخلی ایران و اثرات آن بر گونه های بومی با word دارای 6 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد مقاله تهاجم ماهی غیر بومی کاراس Carassius spp (شعاع بالگان، کپور ماهیان) به آبهای داخلی ایران و اثرات آن بر گونه های بومی با word کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تهاجم ماهی غیر بومی کاراس Carassius spp (شعاع بالگان، کپور ماهیان) به آبهای داخلی ایران و اثرات آن بر گونه های بومی با word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن مقاله تهاجم ماهی غیر بومی کاراس Carassius spp (شعاع بالگان، کپور ماهیان) به آبهای داخلی ایران و اثرات آن بر گونه های بومی با word :
سال انتشار: 1389
محل انتشار: کنفرانس ملی حفاظت از تنوع زیستی و دانش بومی
تعداد صفحات: 6
چکیده:
آب های شیرین ایران زیستگاه غنی از ماهیان بومی متنوع می باشند که از جنبه های مختلف دارای ارزش فراوانی هستند. تاکنون بیش از 202 گونه معتبر از آبهای داخلی ایران گزارش شده که 39 گونه آن بومزاد و 23 گونه آن بیگانه یا غیر بومی است. ولی این ماهیان مورد تهدید عوامل متعددی قرار دارند که از جمله می توان به دخالت های انسان ها در طبیعت و ورود ناخواسته ماهیان غیر بومی به این آبها اشاره نمود. دو گونهC. gibelioو Carassius auratus از جمله این ماهیان غیر بومی است که به دلیل رشد سریع، مقاومت بالا به آلودگی، سازش پذیری با زیستگاه های جدید و تغذیه از مواد غذایی مختلف حداقل از 12 حوضه آبریز از جمله حوضه کر(اولین گزارش) گزارش شده و بر ماهیان بومی اثر گذاشته اند. این ماهیان غیر بومی و یا پیوند زده شده از راه رقابت، صید و صیادی، تغییر زیستگاه، انتقال بیماری و انگل و تغییر ماهیت ژنتیکی از راه تشکیل هیبرید می توانند بر ماهیان بومزاد و بومی و سایر جانورانی که با زیستگاه خود سازش پیدا کرده اند اثر گذاشته و حتی آنها را از محیط حذف نمایند. این حالت باعث کم شدن تنوع زیستی یک ناحیه می شود. با به کارگیری برنامه های مدیریتی و حفاظتی جامع و کامل ممکن است بتوان از گسترش و اثرات احتمالی آن بر گونه های بومی کاست.
